Hoge resolutie-gegevens bieden meest gedetailleerde kijk op wereldwijde voetafdruk bodemtrawl-visserij

Ongeveer een kwart van alle in de oceaan gevangen vis is afkomstig van bodemtrawlvisserij, een methode waarbij een net over de zeebodem wordt gesleept om garnalen, kabeljauw, schelpdieren, tong en andere soorten bodemvissen en schaaldieren te vangen. De techniek heeft invloed op de zeebodem-ecosystemen, omdat andere zeedieren onbedoeld kunnen worden gedood en habitats verstoord kunnen worden.

Wetenschappers zijn het erover eens dat bodemtrawls mariene ecosystemen kunnen aantasten, maar over de kernvraag - hoeveel van het totale gebied, of de voetafdruk, wereldwijd wordt bevist - zijn de meningen verdeeld.

Een nieuwe analyse die hoge-resolutie gegevens gebruikt voor 24 oceaanregio's in Afrika, Europa, Noord- en Zuid-Amerika en Australië, toont aan dat slechts 14 procent van de totale zeebodem tot 1.000 meter diepte wordt bevist. De meeste trawlvisserij vindt plaats langs continentale plateaus en hellingen in de oceanen van de wereld. De studie richtte zich daarom op dit dieptebereik, dat een oppervlakte van ongeveer 7,8 miljoen vierkante kilometer oceaan beslaat.

De publicatie, die op 8 oktober 2018 verscheen in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings van de National Academy of Sciences (PNAS), bracht de kennis van 57 wetenschappers uit 22 landen bij elkaar, met expertise in het in kaart brengen van de visserijactiviteit op basis van satellietmonitoring en visserijlogboekgegevens. Trawlvisserij is een zeer controversiële activiteit en de voetafdruk ervan is niet eerder voor zoveel regio's met een voldoende hoge resolutie gekwantificeerd

Het onderzoek toont aan dat in eerdere studies de voetafdruk van bodemtrawlvisserij op continentale plateaus en hellingen over de oceanen van de wereld vaak aanzienlijk is overschat. ‘Wanneer je de verdeling van de trawlvisserij niet op een fijne schaal kwantificeert, resulteert dat in een overschatting van de trawlvoetafdruk’, zegt hoofdauteur Ricardo Amoroso, onderzoeker van de Universiteit van Washington.

Eerdere analyses hebben de visserij in kaart gebracht op 3.000 of meer vierkante kilometer-roosters, vergeleken met de 1- tot 3-vierkante kilometer roosters die in deze analyse zijn gebruikt. Schattingen van de voetafdruk gepresenteerd in dit nieuwe artikel zijn dan ook nauwkeuriger dan die beschreven in sommige eerdere studies.

Uit het onderzoek blijkt dat 14 procent van het gecombineerde gebied van het onderzoek wordt bevist. Er is wel sprake van grote regionale verschillen. Zo wordt slechts 0,4 procent van de zeebodem in Zuid-Chili bevist, tegen meer dan 80 procent van de zeebodem in de Adriatische Zee, het deel van de Middellandse Zee dat de meest intense voetafdruk blijkt te hebben. De trawlvoetafdruk is minder dan 10 procent in de Australische en Nieuw-Zeelandse wateren, en in de noordelijke Stille Oceaan, de oostelijke Beringzee en de Golf van Alaska. In sommige Europese zeeën is de voetafdruk meer dan 50 procent. In de Noordzee is de voetafdruk 52 procent.
De studie levert ook bewijs dat in de gebieden waar de visbestanden duurzaam worden bevist ook de voetafdruk minder is dan 10%, terwijl in gebieden waar de visbestanden worden overbevist de voetafdruk boven de 20% ligt.

De auteurs erkennen dat sommige regio's waarvan bekend is dat ze veel trawlvisserij hebben, niet in deze studie zijn opgenomen, omdat gegevens die een gedetailleerd beeld van de visserijactiviteit verschaffen, niet beschikbaar zijn. Dit geldt bijvoorbeeld voor Zuidoost-Azië.
Toch biedt deze nieuwe studie het meest uitgebreide beeld van de trawlactiviteit wereldwijd, aldus co-auteur Ray Hilborn, hoogleraar aquatische en visserijwetenschappen aan de Universiteit van Washington.