Water raakt op en Twentse onderzoekers tonen waar het misgaat

De wereld verliest in rap tempo haar watervoorraad, blijkt uit het Global Water Monitoring Report van de Wereldbank. Dat wereldwijde rapport, getiteld “Continental Drying”, maakt de watercrisis zichtbaar met ongekend gedetailleerde data. Onderzoekers van de Universiteit Twente leverden een belangrijke bijdrage aan het deel dat laat zien hoeveel water we gebruiken, waar het water naartoe gaat en hoe het beter kan.

Met de nieuwe data konden de onderzoekers zien waar water efficiënt wordt gebruikt en waar niet. Vooral de handel in waterintensieve producten speelt een grote rol. “Het watergebruik is vijfentwintig procent toegenomen ten opzichte van twintig jaar geleden,” zegt Rick Hogeboom, universitair hoofddocent en co-auteur van het rapport. “En dan vooral in de gebieden waar water al schaars was en waar nu grootschalige verdroging is gemeten.”

Het Twentse team, met bijdragen van Oleks Mialyk en Han Su, bracht wereldwijd waterverbruik tot op tien bij tien kilometer in kaart. Zo’n hoge resolutie werd niet eerder op deze schaal toegepast. “Ik vergelijk het een beetje met een spaarrekening,” zegt Hogeboom. “Je kunt water sparen, maar als je er steeds meer van blijft opnemen, is je rekening op een dag leeg.”

Volgens de onderzoekers verdwijnt ongeveer vijfentwintig procent van het wereldwijde watergebruik in de wereldeconomie. “Denk aan een katoenen trui die bijvoorbeeld in Pakistan wordt gemaakt, maar hier verkocht”, vertelt Hogeboom, “Productie kost veel water terwijl het watertekort daar al nijpend is. Het laat zien dat water niet alleen een lokale maar echt een mondiale grondstof is. Oplossingen moeten dus ook gaan over waar we wat produceren en wat we importeren en exporteren."

Het rapport laat zien dat er nog veel te winnen valt: door inefficiënt gebruik terug te dringen, kan wereldwijd ruim een derde van al het water dat we in de landbouw gebruiken worden bespaard. Slimmer landgebruik, moderne irrigatiesystemen en beter beheer kunnen dat mogelijk maken. “Het is zorgwekkend, maar nog niet hopeloos,” zegt Hogeboom. “We hebben nu beter in beeld waar het misgaat en dus ook waar we kunnen ingrijpen.”